Po upadku pierwotny obraz i podobieństwo Adama [do Boga] zostało zastąpione grzechem, co w nieskończoność sieje skażenie duchowego DNA człowieka. Ponadto grzech tworzy pustkę w tożsamości człowieka, którą to człowiek stara się wypełnić, tworząc złudzenia, świat iluzji. (...)  Nauka opisuje pola elektromagnetyczne zależne od struktury atomowej każdej osoby. To znaczy, że myśli, które na poziomie fizycznym są indywidualnymi przeskokami elektronów w neuronach, tworzą osobliwe pola elektromagnetyczne, które będą oddziaływać i odpowiednio odpychać lub przyciągać materię i energię zgodnie z ich prędkością drgań. Jakie ma to dla nas znaczenie? Jeśli chcesz przyciągnąć niebo, Boże rzeczy do swojego życia, musisz odpowiednio wibrować prędkością nieba. Twoje myśli muszą się przyciągać z Bożymi myślami, odpychać z bezbożnymi myślami. Ja osiągam to przez mocne uwielbienie Boga. (...) Moc myśli działa jak magnes i jest wzmacniania przez wypowiadanie słów. Nasze słowa mają moc stwórczą (patrz Przysłów 18:21 oraz Jakuba 3:2-12).    

Duch Święty uwielbia Jezusa. Syn jest nam objawiony przez Ducha Świętego. Nie możemy obejść Bożego postanowienia. Jeśli chcemy więcej Jezusa w naszym życiu, to musimy chodzić w bliskiej komunii z Duchem Świętym. Dlatego Duch Święty jest nazwany Duchem Chrystusa (zob. 1 Pt 1:11; Rzym 8:9). Gdy Duch do nas przemawia, reprezentuje Jezusa. Duch Święty nie jest zaledwie „miłym dodatkiem” do życia w Chrystusie, ale raczej istotą Chrystusa na ziemi

  W Księdze Przypowieści Salomona 20:7 czytamy: „Lampą Jahwe jest duch człowieka: on głębię wnętrza przenika” (BT). Cuda Bożego Ducha są oświecone i początkowo objawione w naszym duchu, nie w umyśle. To dlatego, gdy modlimy się w Duchu, powinniśmy wierzyć i prosić o wykład. Objawienie, które Duch Święty przekazuje naszemu duchowi, zostanie uwolnione i wyniesione na powierzchnię naszego zrozumienia.  

Jak się później dowiedziałem, mówienie w językach jest tylko jednym z darów. To nie darów potrzebujesz tak bardzo, lecz ich Dawcy.

Matka rzadko opuszcza dzieci, które urodziła. Broni ich za wszelką cenę. Jest gotowa oddać życie, by zaopatrzyć swoje dzieci i tych, których kocha. Te cudowne cechy opisują właśnie Osobę kochanego Ducha Świętego.  

„Zawierzamy Jezusowi w rzeczach, których nie jesteśmy w stanie sami zrealizować. Gdybyśmy mogli je zrobić własną mocą, nie byłoby potrzeby zwracania się do Pana. Naszą rzeczą jest wierzyć, a Jego rzeczą jest stworzyć w nas nowe życie”. Nie myśl: „Powinienem być bardziej dojrzały duchowo”. To nieprawda. To sprawi, że poczujesz się potępiony i pozbawi cię twojej duchowej siły. Zatrzymaj się i módl się: „Duchu Święty, gdzie się znajduje w tej chwili (wskaż mi mój poziom duchowej dojrzałości)”?

  Bóg jest bardzo zaangażowany w uczenie nas, jak patrzeć, by widzieć. By uczynić to możliwym, dał nam Ducha Świętego, który odgrywa rolę prywatnego nauczyciela każdego z nas. (...) Najwspanialsza z tych lekcji to nauka wartości, jaką ma Jego obecność. Dawid był pod tak silnym wpływem tej lekcji, że wszystkie jego wyczyny bledną w porównaniu z tym, jak szaleńczo oddane Bogu było jego serce. Wiemy, ze nauczył się widzieć Bożą rzeczywistość ze stwierdzeń takich, jak: „Mam zawsze Pana przed sobą, gdy On jest po prawicy mojej, nie zachwieję się” (Psalm 16:8). Boża obecność miała wpływ na jego wzrok. Nigdy nie przestawał ćwiczyć się w jej rozpoznawaniu. Widział Boga codziennie, nie dzięki naturalnemu wzrokowi, ale poprzez oczy wiary. To bezcenne objawienie zostało dane człowiekowi, który nieustannie uwielbiał.  

Nie możesz tak naprawdę pobiec, jeśli On ciebie nie pociągnie! Jakoś w przedziwny sposób zawsze lepsze i trafniejsze rzeczy robią ci, którzy Go po prostu kochają, a nie ci, którzy starają się zarobić na Jego uznanie i wynajdują „obowiązki” do spełnienia w służbie. Zwróć się po prostu do Ducha Jezusa – Ducha Świętego – i poproś, by On cię za sobą pociągnął i wprowadził w głębszą relację z Jezusem. Ciesz się Jego miłością.

Spójrzmy na to, co Paweł mówi o tym darze: 1 Kor. 14: 1, 39: Dążcie do miłości, starajcie się też usilnie o dary duchowe, a najbardziej o to, aby prorokować. Tak więc, bracia moi, starajcie się gorliwie o dar prorokowania i językami mówić nie zabraniajcie. 1 Kor 14:5 A pragnąłbym, żebyście wy wszyscy mówili językami, lecz jeszcze bardziej, żebyście prorokowali; bo większy jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby zbór był zbudowany  

Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem. (Jana 14:26)