Razem z grupą chrześcijan wspólnie modliliśmy się i trwaliśmy przed Panem. Nagle, bez udziału mojej woli, moje ręce podniosły się w górę, a przez ciało przeszła seria drgawek. Trwało to przez chwilę. Ze względu na innych ludzi tam obecnych poczułem się zakłopotany. Ale zapytałem sam siebie: Co jest ważniejsze: to, co pomyślą ludzie, czy to, co Bóg chce dla mnie uczynić? Zdecydowałem bez reszty poddać się woli Bożej. Poza tym większość ludzi była pochłonięta modlitwą i nie zwracała uwagi na to, co się ze mną działo. Drgawki powtarzały się jeszcze przez kilka minut, a potem ciało się rozluźniło i poczułem się odprężony. Bóg powiedział mi, że zostałem uwolniony od ducha sztywności. Nigdy przedtem o czymś takim nie słyszałem. Bóg pokazał mi także, kiedy i jak ten duch uzyskał do mnie dostęp. 

  W swej nieodrodzonej i grzesznej naturze każdy człowiek, jaki kiedykolwiek przyszedł na świat, odwrócił się plecami do Boga, swojego Ojca i do nieba, swojego domu. Każdy krok oddala go od Boga i nieba. Gdy tak idzie, światło jest za nim, a cienie przed nim. Z każdym krokiem cienie robią się dłuższe i ciemniejsze. Każdy krok przybliża go do końca – do grobu, do piekła, do nieskończonej ciemności i utraconej wieczności. Każdy człowiek, który obrał tę drogę, musi zrobić jedną rzecz. Musi zatrzymać się, zmienić zdanie, zmienić kierunek, odwrócić twarz, odwrócić się plecami do cieni i stanąć twarzą do światła.  

  Bóg oferuje każdemu z nas "miłość prawdy". Czy chcemy ją przyjąć? Potraktujemy Jego ostrzeżenia poważnie, czy je zlekceważymy?  

Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. (Izajasza 53:5)

Gdy doktryna o konieczności podporządkowania się wyznaczonemu autorytetowi oraz doktryna o „przykryciu” spotkały się z desperacką potrzebą porządku i przywództwa w ruchu charyzmatycznym – przy wyjątkowości darów ludzi takich jak Prince, Mumford, Basham i Simpson – narodził się nowy ruch. Ruch pasterski, znany także jako ruch uczniostwa, przyniesie wiele dobra w życiu wielu ludzi, ale spowoduje też wiele cierpień w życiu tysięcy i okaże się jedną z najbardziej niszczących kontrowersji wśród chrześcijan w Ameryce.

Widzimy tu ważną zasadę: musimy przygotować miejsce dla Pana, nim poprosimy Go, by z nami zamieszkał.

  „Lecz wy podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego i do niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia (ekklesia = kościoła) i zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, i do Boga, sędziego wszystkich, i do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość, i do pośrednika nowego przymierza, Jezusa, i do krwi, którą się kropi, a która przemawia lepiej niż krew Abla.” (Hbr 12:22-25)

  Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie, bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali (J 4,23). To niezwykłe! Wszechmocny Bóg, który włada całym wszechświatem, szuka sobie czcicieli takich jak ty i ja, wyrwanych spośród upadłej i grzesznej ludzkości! Czym On się kieruje? Czy ma jakąś głęboką potrzebę aprobaty i pochwały? Nie. Boże ojcowskie serce tęskni do tego, aby objawić siebie w całej chwale tym, których stworzył. Jest to największe błogosławieństwo, jakim Bóg może człowieka obdarzyć.

Zobaczyłem, że potrzebuję specjalnej ochrony umysłu. Znałem już fragment z Efezjan 6 i pomyślałem, że to właśnie musi być hełm zbawienia. Doprowadziło mnie to do analogicznego wersetu z 1 Tes 5:8. "My zaś, którzy należymy do dnia, bądźmy trzeźwi, przywdziawszy pancerz wiary i miłości oraz przyłbicę nadziei zbawienia". I kiedy przeczytałem ten zwrot - „nadzieja zbawienia” – natychmiast dostałem wizję od Ducha Świętego. Zobaczyłem, że ochroną umysłu jest nadzieja, a ochroną serca jest wiara. Często nam się to miesza. Biblijna wiara jest w sercu – „sercem się wierzy ku usprawiedliwieniu” Rz 10:10

Biblia w liście do Efezjan mówi o kilku rzeczach, które są naszą bronią. Mówiąc o pancerzu, zwróciłem uwagę na to, że chroni on serce. A teraz patrząc na hełm – co on chroni? Oczywiście, głowę. Co symbolizuje głowa? Nasz umysł! Mówimy więc o hełmie, który chroni nasz umysł. Kiedy osoba jest ranna w głowę, to bardzo ciężko jest mu (lub jej) skutecznie używać swoich umiejętności i wyposażenia, które posiada. W rzeczywistości duchowej jest tak samo.