W Biblii ofiara oznaczała, że jedna ze stron dobrowolnie oddawała coś cennego drugiej stronie. Była to rzecz bez defektów, którą dana osoba miała na własność. Był to zatem wyraz szacunku, wdzięczności i czasem oczekiwania.
Wszystkie ofiary ze zwierząt, o których wspomina Biblia, podobnie jak wiele innych zwierząt, mogły po prostu stać się dla człowieka jedzeniem. Takie było wtedy ich normalne zastosowanie. Żeby jaśniej zilustrować fakty związane z ofiarami, popatrzmy na pieniądze zamiast na zwierzęta ofiarne. Ogólnie nie mamy problemu ze znalezieniem sensownych sposobów na wydanie lub darowanie pieniędzy, które zarabiamy. Ofiara oznacza darowanie Bogu porcji naszych pieniędzy, która normalnie miałaby dobre zastosowanie, przez co chcemy przynieść Mu radość lub wyrazić nasze oddanie. Ofiara mówi jasno, że nadajemy większą wartość Bogu niż temu, co przynosimy w ofierze.
Bóg pierwszy poniósł ofiarę. Bóg Ojciec zesłał swego Syna w czasie, gdy byliśmy Mu całkowicie wrodzy oraz beznadziejnie zaprzedani grzechowi. Zrobił pierwszy i ostatecznie decydujący krok w naszą stronę. Złożył ofiarę, która stała się wystarczająca po wszystkie czasy. W ten sposób wyraził swą wieczną miłość do nas. Kolosan 1:19-22 mówi: „Ponieważ upodobał sobie Bóg, żeby w nim zamieszkała cała pełnia boskości. I żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego. I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, Teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych”.
Nowotestamentalna zasada ofiary
Poprzez ofiarę Jezusa, która objęła wszystko, spełnione zostały wszelkie Boże wymagania w odniesieniu do ofiar za winy oraz ofiar zadośćuczynienia. Są jednakże pewne aspekty ofiar, które zostały utrzymane w Nowym Testamencie.
- Jesteśmy ofiarą
Rzymian 12:1 mówi: Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza”.
- Ofiara chwały
Autor listu do Hebrajczyków ogłasza: „Przez niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają jego imię” (Hbr 13:15). Ten rodzaj ofiary wyraźnie uwielbia Boga, jak mówi Psalm 50:23: „Kto ofiaruje dziękczynienie, czci mnie” (BW) [lub też „Kto mi ofiaruje chwałę, ten oddaje mi cześć” (UBG)].
- Ofiara pieniężna lub ofiara z rzeczy, które mają wartość
Hebrajczyków 13:15-16 przypomina: „Przez niego więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają jego imię. A nie zapominajcie dobroczynności i pomocy wzajemnej; takie bowiem ofiary podobają się Bogu.”. Apostoł Paweł opisywał dary, które otrzymał dla Kościoła w Filippi jako: „przyjemną wonność, ofiarę mile widzianą, w której Bóg ma upodobanie.” (Flp 4:18b).
- Post
Jezus powiedział swoim uczniom: „Ale ty, gdy pościsz, namaść głowę swoją i umyj twarz swoją. Aby nie ludzie cię widzieli, że pościsz, lecz Ojciec twój, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie.” (Mat 6:17-18).
- Czuwanie i modlitwa
Ew. Łukasza stwierdza, że Jezus: „wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga” (Łk 6:12). Jezus poradził swoim uczniom: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokuszenie; duch wprawdzie jest ochotny, ale ciało mdłe.” (Mat 26:41).
- Dobrowolne ograniczenie swojej wolności
Apostoł Paweł wyjaśnił, że on miał nawet większe prawa niż inni, żeby jeść, pić i żyć w małżeństwie, ale wybrał życie bez korzystania z tych praw (1 Kor 9:4-5, 12b). Paweł postanowił nie nadużywać autorytetu ewangelii (1 Kor 9:18).
Biblijne wzory
W życiu Nehemiasza widzimy bardzo dobry przykład, który nam pomoże zrozumieć, czym jest biblijny post. Ten człowiek prowadził bardzo dobre życie na dworze jednego z największych władców swych czasów, aż Bóg użył wieści, które przyszły od jego pobratymców z Jeruzalem, by położyć mu na sercu odnowienie Izraela (Neh 1:1-11).
Bóg poruszył serce Nehemiasza odnośnie losów Jeruzalem, a ten zareagował, składając Bogu ofiarę. Ta ofiara składała się przede wszystkim z czasowego ograniczenia jedzenia. Potraktował to na tyle poważnie, że odnowienie Jerozolimy i odnowienie Izraela stało się dla niego priorytetem. Ten projekt był ważniejszy niż jego kariera, życie, przyszłość, wszystko, co poświęcił.
Najpierw wyraził powagę swojego poświęcenia poprzez post i modlitwę, a potem poprzez pomoc w odnawianiu murów Jerozolimy. W życiu Nehemiasza widzimy czym jest Boże poruszenie i na czym polega decyzja o naśladowaniu Boga i dążeniu do Jego celów. Powinniśmy iść jego przykładem i otrzymać od Boga poczucie determinacji, aby budować Jego Królestwo całą siłą i wiarą.
Głęboko was zachęcam, żebyście przestudiowali całą Księgę Nehemiasza, zwracając szczególną uwagę na wspomniane przeze mnie aspekty. Postawcie się na miejscu Nehemiasza i przygotujcie się, by zrobić to, co on zrobił.
Możemy zobaczyć kolejny biblijny wzór w życiu Anny. Była ona prorokinią prowadzącą przez Bogiem życie postu, błagania (forma modlitwy) oraz usługiwania Mu [w Świątyni]. Czekała na Mesjasza i kiedy Go zobaczyła, powiedziała o tym wszystkim – możesz to przeczytać w Łukasza 2:36-38.
Anna miała nad sobą rękę Pana (ciężar od Boga), która wyrażała się w zrozumieniu, że Zbawca Izraela w końcu nadejdzie. Dostosowała całe swoje życie do Bożych standardów. Być może, tak jak Symeon, otrzymała obietnicę, że zobaczy Mesjasza (patrz Łk 2:25-35), a może czekała w nadziei, że też otrzyma taką obietnicę. Tak poważnie podchodziła do tego ciężaru, że nigdy nie opuszczała Świątyni ani za dnia, ani w nocy i służyła w niej Bogu modlitwą i błaganiem.
Być może jej modlitwy brzmiały następująco: „Boże, kiedy przyjdzie Mesjasz, którego obiecałeś? Tak bardzo Go potrzebujemy! Czy nie widzisz naszych nieszczęść i rzymskiej okupacji Jerozolimy? Proszę, pozwól mi dożyć chwili, w której zobaczę Twoje zbawienie. Pozwól mi zobaczyć chwałę Izraela – Mesjasza”. Była przekonana, że Bóg będzie w końcu dotknięty jej modlitwą i z tej przyczyny pościła.
Anna miała takie same potrzeby, jakie my mamy, ale miała inne priorytety. Cały jej styl życia poddał się Bożym priorytetom – razem z jej wolnością, żeby ponownie wyjść za mąż, z wolnością, by jeść i pić. Wszystko to zeszło na dalszy plan i poddało się jedynemu priorytetowi jej życia.
Przeczytaj i sprawdź, jak Jezus był prowadzony przez Ducha Świętego, by przygotować się do służby przez 40-dniowy post i modlitwę w Ew. Mateusza 4:1-11, Marka 1:12-13 i Łukasza 4:1-13. Przeczytaj także w Dziejach Apostolskich 9:1-9, jak Paweł nie jadł i nie pił przez 3 dni po swoim spotkaniu z Bogiem.
Źródło: „Why we fast – guidelines for prayer warriors” Michael Schiffmann